Hier is ie dan... Beter laat dan nooit: ons Nieuw Zeeland verhaal!
We hebben al een aantal vragen gehad over waar het verhaal bleef. Laten we het maar houden op de welbekende writersblock, dat overkomt alle grote schrijvers wel een keer. Heel eventueel zou het ook kunnen zijn dat ik geen zin had om een verhaaltje te typen. Of dat er op de momenten dat ik wel zin had geen computer beschikbaar was. Jullie snappen het al: het leven van een reiziger is zo makkelijk nog niet ;)

Inmiddels zijn we niet meer in Nieuw Zeeland en schrijf ik dit verhaal aan het zwembad in het mooie Fiji met het gezelschap van de achtjarige Fijiaanse (?) Bill, die me de oren van het hoofd kletst ('holiday fun he!'). Het verhaaltje schrijven gaat er niet veel sneller op, maar we zijn toch in Fiji dus waarom niet alles op het Fiji time tempo.
Even een stukje over het mooie Fiji: we zijn er nog maar een paar dagen, maar het lijkt inderdaad op het paradijs op aarde zoals het overal beschreven wordt. Al op het moment dat je uit het vliegtuig stapt wordt je omgeven door mensen in hawaiblousjes die 'Bula' (betekent hallo, dag en proost) roepen. Daarnaast is het vliegveld van Nadi waarschijnlijk een van de weinigen ter wereld waar je welkom wordt geheten door een trio muzikanten die (wederom in hawaiblousjes) die tropische liedjes staan te zingen. De Fijiaanse bevolking is extreem vriendelijk, het leven is goedkoop (of zo duur als je maar wilt) en de cruiseschepen zijn groter dan de eilandjes.
We zijn nu nog op Viti Levu, het grootste eiland met het minst mooie strand. Genieten bestaat nu dus vooral nog uit luieren aan het zwembad. Morgen vertrekken we voor twee nachten naar het Bounty eiland, wat net zo mooi is als de naam doet vermoeden. Het strand is wit, de oceaan is blauw en het eiland is zo klein dat je in 1,5 uur rond het hele eiland kan snorkelen. Na dit kleine paradijsje gaan we nog vier nachten naar een ander, iets groter paradijsje: Mana. Na deze toch wat duurdere dagen op de eilanden gaan we terug naar het goedkopere Viti Levu om daar nog een paar dagen aan het zwembad te genieten voor we doorvliegen naar Amerika.

Maar ok: tijd om te schrijven over Nieuw Zeeland! Inmiddels ben ik alweer afgeleid door andere Fiji kids en volwassen die het allemaal leuk vinden om een praatje te maken en op de foto te gaan. Tot nu echt het vriendelijkste volk dat we hebben ontmoet op onze reis.

Ok, nu echt... Nieuw Zeeland: een land waar de bevolking vernoemd is naar een vogel die nauwelijks te zien is. Het land waar bergen, stranden, tropische regenwouden en gletsjers naast elkaar bestaan. Het land waar de natuur zo mooi is dat Moeder Natuur er lijkt te wonen, totdat je in Christchurch komt en haar vernietigende krachten ziet.
Ons NZ avontuur begon met vier dagen Auckland. Aangezien Auckland de hoofdstad en een kwart van de bevolking in deze stad woont, dachten we dat vier dagen wel nodig zou zijn om de stad te leren kennen. Dit viel echter een beetje tegen: Auckland stelt weinig voor wanneer je de stad vergelijkt met andere hoofdsteden. Het stadscentrum is vrij klein en de stad biedt daarnaast niet heel veel leuke dingen om te gaan doen (vonden wij). Wel zijn we naar het Auckland Museum te gaan om iets mee te krijgen van de Maori cultuur die in NZ (vooral op het Noordereiland) nog vrij dominant aanwezig is.

Na deze dagen in Auckland begon het echte avontuur: 34 dagen lang in een camper heel NZ verkennen. Aangezien alle kiwi's ons hadden aangeraden meer tijd te nemen voor het Zuidereiland dan voor het Noordereiland hadden we het zo gepland dat we ongeveer twee weken over het Noordereiland zouden doen en ruim drie weken over het Zuidereiland.
Als ik alle stops in deze 34 dagen moet benomene wordt het verhaal er waarschijnlijk niet leuker op, dus hieronder een paar stops om een indruk te geven van onze route en de dingen die we hebben gedaan.
Vanaf Auckland zijn we (in een aantal dagen) naar het meest Noorderlijke puntje van Nieuw Zeeland gereden: Cape Reinga. Een hele mooie plek met een schattig vuurtorentje waar de Tasmaanse zee samenkomt met de Pacifische oceaan. Vanaf Cape Reinga zijn we weer naar het zuiden gegaan, door het Waipoua Forest waar een voor Maori's heilige boom staat: Tane Mahuta. Zonder heilig te zijn zou deze boom ook al indrukwekkend zijn, aangezien hij 51,2 meter hoog was en een omtrek had van 13,8 meter. Aardig boompje dus.
Een aantal dagen later kwamen we aan in de Waikiti Valley. In deze vallei zijn natuurlijke bronnen waar kokend water uit de grond komt, wat vervolgens met behulp van koelende leidingen naar verschillende baden wordt vervoerd. In die baden hebben we een hele middag liggen luieren, genietend van een middagje niet rijden.
Na dit relaxen zijn we verder zuidwaarts gegaan, om te eindigen in Wellington waar we met campertje en al de boot op zouden gaan naar het Zuidereiland. Voor het boottochtje nog even de stad in geweest en Tijn zelfs nog even naar de kapper. Beetje lastig dat deze kapper in tien minuten een kapsel creeerde wat de kappers in NL maar niet voor elkaar zien te krijgen. Misschien moeten we de beste man maar een keer in de drie maanden laten overvliegen ;)

Aan het einde van de boottocht werd de schoonheid van het Zuidereiland al zichtbaar: vanuit de stille, blauwe oceaan doemden tientallen bergen op waar we langzaam tussendoor voeren. Heel mooi :)
Diezelfde avond hadden we het erover dat het leven als kampeerder in NZ soms best saai is. In tegenstelling tot Australie zie je in NZ niet allemaal jongeren in campers, maar zijn het voornamelijk gepensioneerde kiwi's die hun eigen land aan het verkennen zijn. Dit leidt er ook toe dat het niet alleen maar campers waren die we zagen, maar dat het soms complete bussen waren met nog een extra auto aan de aanhanger. De grootste camper die we hebben gezien had zelfs een uitschuifbare serre en een uitschuifbaar balkon, met een extra kar erachter waarin de quad vervoerd werd. Dachten wij al een bakbeest te hebben na onze Jucy in Australie...
Terug naar het gesprek over het saaie kamperen in NZ; dit werd diezelfde avond al tegengesproken doordat er vier jonge fietsers naast ons crasthten en ons in ruil voor olijfolie warme chocomelk aanboden. Hele avond gezellig mee zitten kletsen en er zelfs achter gekomen dat de Franse jongen uit het gezelschap een neef is van vier kinderen die Tijn heeft lesgegeven. Bizar hoe klein de wereld dan weer is.
Het Zuidereiland hebben we voor het grootste deel gezien, met als hoogtepunten de mooie kustroutes, de Pancake Rocks, de Fox en Franz Josef gletsjers, watervallen onderweg, de indrukwekkende Mount Cook en het mooie Milford Sound. Ook een regenachtige dag op een gratis camping vol sandflies veranderde in een van de gezelligste dagen van NZ aangezien onze campingburen een jong stel was uit Groningen & Utrecht en ook zij niet vies waren van een aantal biertjes, wijntjes, chipjes en pasta.
Gaandeweg werd het slapen in het campertje echter steeds vervelender. De dunne matrasjes met houten planken eronder konden we nog wel handelen, maar aangezien op 1 maart de herfst in gaat in NZ en de nachten soms niet warmer waren dan 5-10 graden blies de wind 's nachts letterlijk om je oren. Mijn slaapoutfit werd dan ook bijna dagelijks uitgebreid, om te eindigen in hoge sokken, een legging, shirtje korte mouw, shirtje lange mouw en een muts. Zoals Dick van 't Westende al sprak tijdens een gesprek op Skype 'als ik eens tijd over heb zal ik eens medelijden met jullie hebben'. Bedankt ;)
Onze avonturen op het zuidereiland eindigden met twee nachten in een superrelaxed hostel in Christchurch waar we veel leuke mensen hebben ontmoet. Dat gebeurt altijd op het moment dat je weg moet. We hadden het idee om de stad in te gaan om even tekijken wat er nog zichtbaar was van de aardbeving van vorig jaar waarbij 182 doden vielen. Wat we niet wisten is dat bijna het hele centrum van Christchurch nog steeds onbegaanbaar en verwoest is. Ondanks alle werkzaamheden lijkt er weinig veranderd te zijn in een jaar en zijn de sporen van de aardbeving nog overal zichtbaar. Om het centrum toch weer wat leven te geven en de winkeliers hun inkomen terug te geven zijn langs de rand van het centrum allemaal fleurige containers geplaatst die dienst doen als winkels. Ziet er heel leuk uit en geeft de stad die nog steeds in de ban van de aardbeving is weer wat leven en kleur :)
Terug in het hostel hebben we lekker een filmpje gekeken en een wijntje gedronken om vervolgens rozig in slaap te vallen. Tot we om 00:55 wakker werden van een enorm schuddend bed en trillend glas. Ik zei tegen Tijn: 'een aardbeving!'. Dankzij de wijntjes viel ik vervolgens direct weer in slaap. Dankzij diezelfde wijntjes was Tijn echter niet zo snel meer van begrip en reageerde hij tien minuten later pas: 'ja... dat was inderdaad een aardbeving'. Toen viel hij in slaap en was ik weer wakker, me toen pas beseffend wat er eigenlijk gebeurd was. Allemaal paniekgedachten over naschokken en instortende panden, maar gelukkig bleef het zo rustig dat ook ik wel weer in slaap viel. De volgende ochtend hoorden we van de mensen die nog beneden waren (en razend enthousiast waren over het feit dat ze een aardbeving hadden meegemaakt) dat de lichten aan/uit gingen, dat de schilderijen van de wand kwamen en dat alles wat maar los was stond te schudden. Uiteindelijk bleek het om een aardbeving met een kracht van 4.4 op de schaal van Rigter te gaan.
Kunnen we dus ook weer afstrepen van het lijstje: een aardbeving meemaken.

Terugkijkend op Nieuw Zeeland kunnen we zeggen dat het land waarschijnlijk een van de mooiste landen van de wereld is als het natuur betreft. Het is echt ongelofelijk hoe je op de snelweg door de bergen rijdt, vlak langs de oceaan, met palmbomen aan de ene kant van de weg en aan de andere kant niets dan droogte. En dan ook nog een besneeuwde bergtop in de verte. Voor wandelaars/fietsers moet Nieuw Zeeland een vakantieparadijs zijn.
Het gevoel dat wij na een paar weken kregen was echter dat natuur alleen niet genoeg is voor ons. We misten de echte steden die je voor ons gevoel gewoon niet hebt in Nieuw Zeeland. Steden met enorme winkels en mensenmassa's waar je door omringd en opgelokt wordt. Gelukkig vliegen we na Fiji naar LA, waar we waarschijnlijk precies gaan krijgen wat we in Nieuw Zeeland misten. En wie weet verlangen we dan weer een klein beetje terug naar de rust en de mooie natuur van Nieuw Zeeland.
Maar ik denk het niet ;)

Heel veel liefs, Pas & Tijn