Waar niet kunnen slapen wel niet goed voor is.. Om 1u 's nachts in San Diego, naast een slapende Tijn, het vervolg van Fiji.
Toen ik ons vorige verhaal schreef waren we nog niet zo lang in Fiji, maar al wel onder de indruk van de bevolking en de cultuur. Na twee weken is dit nog steeds wat ons het meest bijgebleven is. Het is echt ongelofelijk hoe vriendelijk en oprecht de mensen zijn. Als dat is wat een minder ontwikkelde wereld met je doet... moeten we onze ontwikkelingen misschien maar snel aan de kant zetten.

Zoals in het vorige verhaal staat beschreven zijn we begonnen op Nadi. Onze vier dagen daar bestonden vooral uit het overdag luieren bij het zwembad met 35graden en een strakblauwe hemel en het 's avonds chillen aan de bar met andere vakantiegangers en de staff van het hotel. Aangezien we onze laatste vijf dagen ook nog in Nadi zouden doorbrengen hebben we in die dagen niets van het eiland gezien: dat bewaarden we allemaal voor later. We hadden na een avondje kava drinken (traditionele kruidendrank in Fiji) met de staff afgesproken eens naar een club te gaan en er waren plannen om een dag de stad in te gaan voor Fiji souvenirs :)

Na Nadi gingen we naar Bounty, een echt paradijsje. In het vorige verhaal hadden we al beschreven dat je in een half uur rond het eiland kon lopen, wat we uiteraard ook hebben gedaan. Onderweg overal paarse kwallen die lagen te smelten in de zon en overal weer een ander uitzicht op andere eilandjes. De wandeling werd al helemaal leuk toen ik een stuk rood koraal terug in de zee wierp en er een white tip haai van ongeveer een meter voorbij flitste. Ook het resort was leuk: er was eenmooi zwembad met uitzicht op de oceaan en er werd genoeg georganiseerd om je niet te vervelen. We hebben ook nog gesnorkeld en waren weer onder de indruk van het onderwater leven. Overalkoraal gecombineerd met vissen in de mooiste en felste kleuren...:)

Bounty was echt het ultieme relaxen. Het was bijna te relaxed, waardoor we het niet erg vonden dat we er maar twee dagen waren enverder moesten naar Mana. Toen we in Mana uit de boot stapten viel het op het eerste gezicht een beetje tegen: geen zwembad en zonnebedjes... Bleek later dat we die ook helemaal niet nodig zouden hebben. Die nacht begon het namelijk te regenen om de komende dagen niet meer op te houden. Na zes dagen volop zon en een strakblauwe hemel had Moeder Natuur er genoeg van en begon ze te stormen. En goed ook. We hebben acht dagen in een zogeheten 'tropische depressie' gezeten en daarin drie cyclonen meegepakt. Al die dagen zijn we op Mana gebleven, eerst omdat er geen boten gingen en later omdat Nadi volledig onder water stond. Gelukkig hebben we geen een keer in het hart van de cycloon gezeten en lag ons resort aan de goede kant van het eiland wat de wind betreft, anders was het misschien wat minder leuk afgelopen. Ook al waren er ook nu al wat minder leuke en bizarre momenten.
Zo werden we onze 2e ochtend op Mana opeens allemaal bijeen geroepen in het restaurant. We moesten vooral niet in paniek raken (goeie), maar er kwam een cycloon op ons af en het kon wel eens wild gaan worden. We kregen de opdracht om al onze spullen in te pakken en zo hoog mogelijk op te ruimen. Alleen waardevolle en essentiële spullen mochten mee naar de verzamelplaats, het liefst waterdicht verpakt. Iedereen moest warme kleren verzamelen en eten/drinken meenemen, want het kon wel even gaan duren...
Ok... Geen paniek??? Nee geen paniek... Maar ook geen honger meer ook al zouden we net gaan ontbijten en sta ik stiekem met trillende beentjes. Verdomme. Dan maar snel naar de kamer en alle spullen pakken. Ondertussen denken: wel of niet iets naar huis smsen? Beter van niet, anders worden ze nog ongerust. Of misschien toch wel, want er is misschien ook wel een reden om ongerust te zijn. Oké, niet smsen, maar m'n telefoon waterdicht verpakken. Voor zover dat gaat met plastic zakken. Daarna al onze zooi bij elkaar rapen en in de rugzakken proppen. Geen tijd om alles op te vouwen want we moeten zo snel mogelijk verzamelen. Snel de houten bank op het bed en daar de volgepropte rugzakken op, staan ze tenminste ietsje hoger als onze kamer onder water komt te staan (ALS ONZE KAMER ONDER WATER KOMT TE STAAN??? nee, geen paniek...). Dan met handbagage naar de verzamelplaats waar een Italiaanse chick hysterisch rondrent en een bejaarde Nieuw Zeelandse loopt te schreeuwen dat ze niet dood wil maar alleen meer geld wil verdienen. Waar zijn we in godsssnaam beland...
Gelukkig duurde deze fase van waanzin niet al te lang en hoorden we ongeveer twee uur later dat we de randen van de cycloon wel zouden meekrijgen maar niet het hart. Geen reden meer voor paniek, maar nog wel slecht weer.

Die dag en die dag erna heeft het beide dagen 27cm per dag geregend. Dat dat veel is hoeven we waarschijnlijk niemand te vertellen en dat dat teveel is voor een eilandje als Mana en een eilandengroep als Fiji misschien ook niet. Want voor de duidelijkheid: Mana is een groter eiland dan Bounty maar nog steeds zo klein dat je in 3uur om het hele eiland loopt. Daarnaast zijn er geen wegen (behalve iets wat erop lijkt bij het grasveld wat het vliegveld heet), geen winkels en geen grote voorzieningen. Er zijn alleen vier resorts die alles op hun eigen manier regelen, maar allen afhankelijk zijn van transport vanaf Nadi.
We hebbennu dus gezien wat er gebeurt zonder putten, pijpen en riolen: we stonden tot onze knieen in het water. Daarnaast zocht al het water wat vielin de hogere gebieden van het eiland z'n weg naar beneden en vond deze in een rivier naar de kust. Het bijzondere is dat deze rivier eerst helemaal niet bestond. In een paar uur tijd zagen we een rivier ontstaan naast de trap van ons resort, die met groot geweld al het water naar de zee bracht. Heel bizar,vooral omdat toen de rivier opgedroogd was zichtbaar werd dat hij ruim twee meter diep was.Tijn heeft samen met een andere gozer, Dan, de eigenaar nog helpen zand scheppen aangezien de rivier dichter en dichter naar het restaurant trok en de eigenaar bang was dat het restaurant om zou kantelen wanneer al het zand eronder zou worden weggespoeld.

Inmiddels ontstond er door het slechte weer een nieuw probleem: het transport vanaf Nadi werd onmogelijk. Boten konden en mochten niet meer varen en na een paar dagen stond Nadi zelfs compleet onder water.Geen middelen vanaf Nadi leidde in ons resort tot rantsoenen op het gebied van voedsel, stroom en stromend water. Stroom werd namelijk opgewekt met een generator die werkt op benzine. Die benzine raakte op, waardoor we ongeveer vijf uur per dag elektriciteit hadden, verdeeld over de ochtend en avond. We leefden op rijst met kip, ook al weten we dat van de kip nog niet zo zeker aangezien de kok de laatste dagen elke keer 'grapte' dat we rijst met vogel kregen wanneer we vroegen of we weeeeer kip kregen. De eerste vier dagen konden we ons nog douchen in de staff douche als we stroom hadden (dat waren ook de enige uren per dag dat wc's konden worden doorgetrokken), maar dit water was na vier dagen vervuild... Geen douches meer.

Een ander minder leuke gebeurtenis was een herhaling van het eerste bericht, maar dan iets van vier dagen later. Weer alles inpakken, hoog opruimen, etc. Weer vooral geen paniek. Paniek was er deze keer minder, waarschijnlijk omdat het de vorige keer goed was gegaan. De twijfel sloeg echter wel een beetje toe toen we alle locals touwen over hun krottige daken zagen spannen: we hadden het idee dat zolang zij rustig bleven wij dat ook konden doen. De twijfel sloeg nog meer toe toen de baas van het resort alle gasten individueel op de foto ging zetten. Er kwamen op dat moment twee cyclonen op ons af en hij had blijkbaar een mail gehad dat hij alle gasten op de foto moest hebben voor het geval er iets mis zou gaan... Zet je ook wel even aan het denken.

Klinkt het al als een hele helse ervaring? Mooi ;)
Dat was het namelijk totaal niet. Ondanks het weer en alles wat erbij kwam kijken hebben we namelijk een hele leuke tijd op Mana gehad, een van de hoogtepunten van onze reis. We zaten dan wel 'gevangen' op een eiland, we hadden geen betere medegevangenen kunnen wensen.Doordat sommige situaties soms toch best eng waren en er verder helemaal niets te doen was, groei je enorm naar elkaar toe. We zaten elke dag van 9uur 's ochtends tot een uur of 1 's nachts in het restaurant. Anderen leerden ons shithead, wij leerden hen yathzee. Alcohol drinken had iedereen al eens geleerd, dus dat lukte ook wel. We hebben een stel ontmoet waarmee we het heel goed konden vinden en waarvan de jongen net zo sportief was als Tijn. Ze hebben een paar keer door de storm hardgelopen en toen het weer de laatste twee dagen iets rustiger was hebben ze uren staan beach tennissen en zijn ze wezen kanoën. Ik ondertussen methet meisje kletsen, in hangmatten liggen en teennageltjes lakken. Goeie deal :) Naast hen waren er nog leuke chicks uit Limburg (kleine wereld!), Engeland en San Diego en hadden we een vriend gevonden in de Engelse James. Zelfs de Italiaanse duikleraar Fabio die me de eerste nacht wakker hield omdat ie een meisje 'nogal liet schreeuwen' bleek een leuke en zelfs slimme gozer. Daarnaast nog al het personeel van Ratukini die je vanaf dag twee bij naam noemden en je het gevoel gaven een beetje thuis te zijn. Po, de chef, die zijn familie al vijf dagen niet kon bereiken terwijl hij wist dat zijn dorp overstroomd was, maar die altijd bleef geinen en zich zelfs opofferde omte luisteren als iemand even moest zeuren. En KD, King David, wiens huis voor de derde keer in twee maanden tijd volledig onder water stond, maar die elke avond voor ons zong en elke dag naar ons lachte.
Ook de omstandigheden maakten het soms gewoon leuk. De laatste dagen konden we helemaal niet meer douchen omdat het water vervuild was door alle overstromingen. Rende iedereen wanneer het echt heel hard regende snel naar het grasveld metdouchegel om gezamenlijk in de regen te douchen. En elke avond was er een soort 'verpleeg' uurtje waarbij je aan elke tafel mensen elkaar zag verbinden/schoonmaken omdat er weer eens iemand in een scherpe steen had getrapt of door een puppy was gebeten.

Dus ondanks alles, of misschien wel dankzij alles, kijken we met een ontzettend warm gevoel terug op Fiji. Er is geen andere plek waar de bevolking ooit zoveel indruk op ons heeft gemaakt. Geen andere plek waar ze er echt niets van snappen als ze €1 fooi krijgen en geen andere plek waar ze zo hun best doen om te zorgen dat je het naar je zin hebt. En met het naar je zin hebben bedoelen ze op Fiji niet alleen dat ze je vermaken, maar ook dat je je een beetje thuis voelt. Zo ver weg van je eigen huis.