Over & Uit

Na alle verhalen getypt in buitenlandse en exotische locaties... Nu een verhaal uit het Drentse Roden. Het voelt een beetje vreemd om nog over Amerika te schrijven nu we al thuis zijn, maar ik ga het toch proberen.

Onze trip in Amerika begon in Los Angeles, een stad waar we hoge verwachtingen van hadden. Na twee weken op Fiji, waarvan één week op een eiland met één auto en niet meer dan vijftig mensen, hadden we wel zin in de drukte van een echte stad. Eenmaal aangekomen was het echter een beetje wennen; na die week stilte leek LA een chaos waar overal wel iets gebeurde. Dat we niet de enigen waren die hieraan moesten wennen bleek al in de shuttlebus vanaf het vliegveld die we deelden met een vader en zijn twee zoons. Deze drie mannen woonden waarschijnlijk ergens onder een steen in Amerika, want iets als LA hadden ze nog nooit gezien. Met open mond en grote ogen bleven ze keer op keer het aantal rijbanen op de weg tellen en verbaasden ze zich over het aantal auto's op de weg. Ook het aantal stoplichten vonden ze heel bijzonder; waar zij vandaan kwamen was geen stoplicht te vinden. In reactie hierop verbaasden wij ons meer over deze drie mannen dan over het verkeer en beseften we ons dat we gelukkig toch niet vervreemd waren van de ‘gewone wereld' na ons avontuurtje op Fiji. Toch bleef Fiji nog een tijd in ons geheugen hangen. De eerste dagen dacht ik in alle stemmen die ik hoorde stemmen te herkennen van de mensen met wie we op Fiji op het eiland zaten. Tijn had dit niet, maar hij kon de eerste dagen maar moeilijk wennen aan alle prikkels om zich heen. Dus niet vervreemd van de gewone wereld, maar gewoon zelf een beetje vreemd.
LA viel ons in eerste instantie een beetje tegen. We hadden een hotel geboekt in Downtown LA, met de aanname dat dat het centrum van de stad zou zijn. Niet dus. In tegenstelling tot veel andere Amerikaanse steden is Downtown in LA de plek waar mensen naar toe gaan om te werken en er zo snel mogelijk weg gaan wanneer vrij zijn. Een grote afrader voor iedereen die ooit nog naar LA gaat. Het gebied is blijkbaar vrij gevaarlijk door de vele daklozen en de criminaliteit die zij met zich meebrengen. In de straten rondom ons hotel kon je gemiddeld twintig daklozen op iedere hoek vinden, waardoor we zorgden dat we voor het donker terug waren in ons hotelkamertje.
Ondanks onze strenge avondklok hebben we de eerste dagen in LA vrij veel kunnen zien. We zijn wezen winkelen in Glendale, hebben mensen gekeken in Venice Beach en hebben de sterren gezien in Hollywood. Hiernaast hebben we mee kunnen kijken met een fashion fotoshoot op het strand van Venice Beach en filmopnames in de straten van Downtown LA. Heel leuk om eens te zien :)

Vanaf LA hebben we de trein gepakt naar San Diego. Een van onze beste treinreizen ooit: luxe stoelen, wifi, en een prachtige route die je over het strand voert. San Diego was na Downtown LA een verademing. De stad is in vergelijking met LA heel schoon en het voelde als een luxe om 's avonds gewoon veilig de deur uit te kunnen. Veel bijzonders hebben we in San Diego niet gedaan, mede omdat het vrij koud (en nat) was toen wij er waren. Wat wel bijzonder was is dat we één dag binnen zijn gebleven en he-le-maal niets hebben gedaan.. voor het eerst in vijfmaanden tijd. Was heerlijk!

Na San Diego gingen we verder naar Las Vegas... Hate it or love it. We loved it. Eindelijk het gevoel van een stad waar overal om je heen iets te zien is en iets gebeurt. Las Vegas is waanzin, maar wel een heerlijke waanzin. De welbekende ‘strip' (de straat waar alle bekende casino's aanzitten) lijkt een opgevouwen wereld die alle wereldsteden naast elkaar legt. Eerst wandel je door New York, terwijl je later onder de Eiffeltoren staat en weer iets later langs de wateren van Venetië loopt. Overal lampjes, overal mensen, overal leven. Op het Bounty eiland in Fiji hadden we eens een Duits stel ontmoet, die we later in LA weer tegenkwamen (iets met een kleine wereld). Zij gingen ook naar Vegas (zaten zelfs in hetzelfde hotel; nog kleinere wereld) en met hen zijn we twee avonden naar de strip geweest. Clubjes bezocht, gokjes gewaagd, Tijn geld verloren, ik won het weer terug :)

Na LA, San Diego en Las Vegas waren we wel even voldaan wat steden betreft en hebben we twee weken een auto gehuurd om de andere kant van Amerika te gaan bekijken: de nationale parken. We hadden ons weinig voorstellingen gemaakt van de Amerikaanse natuur en werden aangenaam verrast: wat is Amerika ongelofelijk mooi. Echt bizar. Zulke onwijs grote uitgestrekte vlaktes hadden we nog nooit gezien, zelfs niet in Australië. Het gevoel dat de wereld wel eens vergaan kan zijn omdat je niets anders ziet dan woestijn. De beleving dat die bergen in de verte nep moeten zijn omdat het er zo ongelofelijk mooi uit ziet. Wij hadden geen idee dat Amerika zo mooi is, iets wat veel mensen waarschijnlijk niet beseffen.
Ons twee weken durende autoritje begon met een tripje naar de Hoover Dam en de Grand Canyon. De Hoover Dam vonden we niet heel bijzonder, maar de Grand Canyon vonden we beeldschoon. Bizar hoe een landschap zich zo kan vormen.
Na de Grand Canyon was het tijd voor Death Valley, een nationaal park in de Mojave woestijn. Death Valley is de droogste plek van Noord-Amerika, de laagste plek in Amerika en de op één na heetste plek op aarde. De dag dat wij Death Valley bezochten was het er 47 graden. Pfoe. Death Valley was erg bijzonder om te zien. Het bestaat uit hoge bergen, grote zandduinen, enorme kraters en een gigantische zoutvlakte. Ons meest bijzondere moment in deze vallei was onze ontmoeting met een wolf. Tijdens het rijden zagen we opeens een wolf op de weg staan. Wij stopten uiteraard om een foto te maken en de wolf gedroeg zich als een voorbeeldig model. Hij bleef stil naast de auto zitten en bleef ons aanstaren. Toen we het raam openden kwam hij echter direct in actie, waarop wij onmiddellijk het raam weer dicht deden. Dat hij slim was bleek later weer, toen hij voor de auto ging staan op het moment dat wij wilden wegrijden. We weten nog steeds niet of 't wolfje nou zin had in een hapje mensenvlees of dat hij gewoon aan het bedelen was... Maar het was weer een mooi avontuur.
Death Valley maakte plaats voor South Lake Tahoe, een heel bekend skigebied. Het verschil tussen de twee plekken was niet alleen 43 graden (!!!!!), maar ook een heleboel water en sneeuw. Zo sta je de ene dag nog in de brandende zon op een extreem droge zoutvlakte, de dag erna sta je uit te kijken over een prachtig meer met je handen in de sneeuw.
Ons natuur-avontuur werd afgesloten met twee dagen in het Yosemite National Park, wat wederom beeldschoon is. Hoge bergen, diepe valleien en een heleboel mooie watervallen waar je heel dichtbij kunt komen.

Na al dit moois hebben we de auto achtergelaten in San Francisco en hebben we daar nog vijf dagen doorgebracht. San Francisco is een hele mooie stad, misschien wel de mooiste in Californië. Naast al het rondwandelen door de stad en alle kleine wijkjes zijn we naar Alcatraz geweest en hebben we een wedstrijd van de Giants bezocht. Grappig om het verschil te zien tussen een Amerikaanse sportwedstrijd en een Nederlandse. Mensen in Amerika hebben tassen vol eten en drinken mee, terwijl je in Nederland nog geen flesje water mee mag nemen. Dan nog het einde van de wedstrijd: de Giants wonnen de wedstrijd en een minuut later waren alle spelers verdwenen. Geen (Nederlands?) ererondje dus. Ook het fanatisme van de supporters leek te verschillen: bij ons op de tribune zat slechts één schreeuwende man. Denk dat het in een Nederlands voetbalstadion moeilijker is om een man te vinden die niet schreeuwt.
In San Francisco hebben we contact gezocht met Jeanne, een 69jarige vrouw die woont in LA. Wij kenden haar niet, maar vrienden van m'n ouders hadden haar verteld dat wij in Amerika waren en zij had meteen gezegd dat we bij haar mochten slapen. Het leek ons heel leuk om bij haar te verblijven om echt iets van de Amerikaanse cultuur mee te krijgen. Daarnaast was het een ideale oplossing voor ons geldgebrek :) Toen we Jeanne belden waren we direct onder de indruk van haar ongelofelijke gastvrijheid en enthousiasme. Dit werd nog eens versterkt toen zij ons uitnodigde mee te gaan naar Palm Springs voor drie dagen. Een Nederlandse vriendin van haar heeft daar een Timeshare woning en het leek haar leuk als we meegingen. Dus niet alleen de mazzel dat we niet terughoefden naar Downtown LA, maar ook nog eens onwijze mazzel met drie dagen luxe in Palm Springs.
Vanuit San Francisco vlogen we naar LA waar Jeanne ons ophaalde. Diezelfde avond ontmoetten we Ella, haar Nederlandse vriendin. De klik was er, dus we mochten mee en de volgende dag vertrokken we naar Palm Springs. Daar hebben we echt nog even vakantie gevierd: heerlijk aan het zwembad liggen luieren, lekker gegeten en gedronken en Martijn kon zich uitleven op de tennisbanen rondom het appartement. Allesbehalve een straf, gewoon ontzettend veel geluk dat we Jeanne en Ella ontmoet hebben en dat ze zo gastvrij waren.
Eenmaal terug in LA hield de gastvrijheid niet op. Jeanne noemde ons haar Nederlandse kinderen en behandelde ons ook zo. Ze bracht ons overal naar toe, nam ons mee naar haar kinderen en kookte iedere avond een heerlijk diner. Zelfs op Moederdag waren we deel van de familie tijdens een groot Moederdagdiner met alle kinderen en kleinkinderen. Heel erg gezellig :)
Naast al deze gezelligheid met de familie hebben we ook nog de tijd gevonden om een aantal dingetjes met z'n tweeën te doen. Zo hebben we gewinkeld voor souvenirs in Pasadena en zijn we een dag naar Universal Studio's in Hollywood geweest. Vooral Universal was heel gaaf, het is bizar om te zien hoe je voor de gek wordt gehouden wanneer je naar een film kijkt. Wel heel leuk om een aardbeving in een treinstation mee te maken, over Wisteria Lane van Desperate Housewives te rijden en 's werelds grootste 360graden 3D film te zien.

Dus zo eindigde onze reis in Amerika, door een tweede thuis te vinden heel ver van huis. Inmiddels zijn we ruim een maand weer in Nederland en is het gewone leventje alweer volop bezig. We werken weer, zien elkaar weer (te) weinig en hebben het alweer druk met van alles en nog wat. Maar ondanks dit alles zitten we vaak genoeg nog even lekker weg te dromen en wanen we ons weer samen op alle mooie plekken waar we geweest zijn. Het is echt een fantastische ervaring geweest, om nooit meer te vergeten. Bij deze willen we dan ook nog iedereen bedanken die op welke manier dan ook heeft bijgedragen aan onze reis: zowel voor de kerstcadeautjes op onze bankrekening als de whatsappjes op de dagen dat we het even nodig hadden en de reacties op deze blog.

Dank jullie wel,

Veel liefs Pas & Tijn

'T dondert en 't bliksemt en 't ...

Waar niet kunnen slapen wel niet goed voor is.. Om 1u 's nachts in San Diego, naast een slapende Tijn, het vervolg van Fiji.
Toen ik ons vorige verhaal schreef waren we nog niet zo lang in Fiji, maar al wel onder de indruk van de bevolking en de cultuur. Na twee weken is dit nog steeds wat ons het meest bijgebleven is. Het is echt ongelofelijk hoe vriendelijk en oprecht de mensen zijn. Als dat is wat een minder ontwikkelde wereld met je doet... moeten we onze ontwikkelingen misschien maar snel aan de kant zetten.

Zoals in het vorige verhaal staat beschreven zijn we begonnen op Nadi. Onze vier dagen daar bestonden vooral uit het overdag luieren bij het zwembad met 35graden en een strakblauwe hemel en het 's avonds chillen aan de bar met andere vakantiegangers en de staff van het hotel. Aangezien we onze laatste vijf dagen ook nog in Nadi zouden doorbrengen hebben we in die dagen niets van het eiland gezien: dat bewaarden we allemaal voor later. We hadden na een avondje kava drinken (traditionele kruidendrank in Fiji) met de staff afgesproken eens naar een club te gaan en er waren plannen om een dag de stad in te gaan voor Fiji souvenirs :)

Na Nadi gingen we naar Bounty, een echt paradijsje. In het vorige verhaal hadden we al beschreven dat je in een half uur rond het eiland kon lopen, wat we uiteraard ook hebben gedaan. Onderweg overal paarse kwallen die lagen te smelten in de zon en overal weer een ander uitzicht op andere eilandjes. De wandeling werd al helemaal leuk toen ik een stuk rood koraal terug in de zee wierp en er een white tip haai van ongeveer een meter voorbij flitste. Ook het resort was leuk: er was eenmooi zwembad met uitzicht op de oceaan en er werd genoeg georganiseerd om je niet te vervelen. We hebben ook nog gesnorkeld en waren weer onder de indruk van het onderwater leven. Overalkoraal gecombineerd met vissen in de mooiste en felste kleuren...:)

Bounty was echt het ultieme relaxen. Het was bijna te relaxed, waardoor we het niet erg vonden dat we er maar twee dagen waren enverder moesten naar Mana. Toen we in Mana uit de boot stapten viel het op het eerste gezicht een beetje tegen: geen zwembad en zonnebedjes... Bleek later dat we die ook helemaal niet nodig zouden hebben. Die nacht begon het namelijk te regenen om de komende dagen niet meer op te houden. Na zes dagen volop zon en een strakblauwe hemel had Moeder Natuur er genoeg van en begon ze te stormen. En goed ook. We hebben acht dagen in een zogeheten 'tropische depressie' gezeten en daarin drie cyclonen meegepakt. Al die dagen zijn we op Mana gebleven, eerst omdat er geen boten gingen en later omdat Nadi volledig onder water stond. Gelukkig hebben we geen een keer in het hart van de cycloon gezeten en lag ons resort aan de goede kant van het eiland wat de wind betreft, anders was het misschien wat minder leuk afgelopen. Ook al waren er ook nu al wat minder leuke en bizarre momenten.
Zo werden we onze 2e ochtend op Mana opeens allemaal bijeen geroepen in het restaurant. We moesten vooral niet in paniek raken (goeie), maar er kwam een cycloon op ons af en het kon wel eens wild gaan worden. We kregen de opdracht om al onze spullen in te pakken en zo hoog mogelijk op te ruimen. Alleen waardevolle en essentiële spullen mochten mee naar de verzamelplaats, het liefst waterdicht verpakt. Iedereen moest warme kleren verzamelen en eten/drinken meenemen, want het kon wel even gaan duren...
Ok... Geen paniek??? Nee geen paniek... Maar ook geen honger meer ook al zouden we net gaan ontbijten en sta ik stiekem met trillende beentjes. Verdomme. Dan maar snel naar de kamer en alle spullen pakken. Ondertussen denken: wel of niet iets naar huis smsen? Beter van niet, anders worden ze nog ongerust. Of misschien toch wel, want er is misschien ook wel een reden om ongerust te zijn. Oké, niet smsen, maar m'n telefoon waterdicht verpakken. Voor zover dat gaat met plastic zakken. Daarna al onze zooi bij elkaar rapen en in de rugzakken proppen. Geen tijd om alles op te vouwen want we moeten zo snel mogelijk verzamelen. Snel de houten bank op het bed en daar de volgepropte rugzakken op, staan ze tenminste ietsje hoger als onze kamer onder water komt te staan (ALS ONZE KAMER ONDER WATER KOMT TE STAAN??? nee, geen paniek...). Dan met handbagage naar de verzamelplaats waar een Italiaanse chick hysterisch rondrent en een bejaarde Nieuw Zeelandse loopt te schreeuwen dat ze niet dood wil maar alleen meer geld wil verdienen. Waar zijn we in godsssnaam beland...
Gelukkig duurde deze fase van waanzin niet al te lang en hoorden we ongeveer twee uur later dat we de randen van de cycloon wel zouden meekrijgen maar niet het hart. Geen reden meer voor paniek, maar nog wel slecht weer.

Die dag en die dag erna heeft het beide dagen 27cm per dag geregend. Dat dat veel is hoeven we waarschijnlijk niemand te vertellen en dat dat teveel is voor een eilandje als Mana en een eilandengroep als Fiji misschien ook niet. Want voor de duidelijkheid: Mana is een groter eiland dan Bounty maar nog steeds zo klein dat je in 3uur om het hele eiland loopt. Daarnaast zijn er geen wegen (behalve iets wat erop lijkt bij het grasveld wat het vliegveld heet), geen winkels en geen grote voorzieningen. Er zijn alleen vier resorts die alles op hun eigen manier regelen, maar allen afhankelijk zijn van transport vanaf Nadi.
We hebbennu dus gezien wat er gebeurt zonder putten, pijpen en riolen: we stonden tot onze knieen in het water. Daarnaast zocht al het water wat vielin de hogere gebieden van het eiland z'n weg naar beneden en vond deze in een rivier naar de kust. Het bijzondere is dat deze rivier eerst helemaal niet bestond. In een paar uur tijd zagen we een rivier ontstaan naast de trap van ons resort, die met groot geweld al het water naar de zee bracht. Heel bizar,vooral omdat toen de rivier opgedroogd was zichtbaar werd dat hij ruim twee meter diep was.Tijn heeft samen met een andere gozer, Dan, de eigenaar nog helpen zand scheppen aangezien de rivier dichter en dichter naar het restaurant trok en de eigenaar bang was dat het restaurant om zou kantelen wanneer al het zand eronder zou worden weggespoeld.

Inmiddels ontstond er door het slechte weer een nieuw probleem: het transport vanaf Nadi werd onmogelijk. Boten konden en mochten niet meer varen en na een paar dagen stond Nadi zelfs compleet onder water.Geen middelen vanaf Nadi leidde in ons resort tot rantsoenen op het gebied van voedsel, stroom en stromend water. Stroom werd namelijk opgewekt met een generator die werkt op benzine. Die benzine raakte op, waardoor we ongeveer vijf uur per dag elektriciteit hadden, verdeeld over de ochtend en avond. We leefden op rijst met kip, ook al weten we dat van de kip nog niet zo zeker aangezien de kok de laatste dagen elke keer 'grapte' dat we rijst met vogel kregen wanneer we vroegen of we weeeeer kip kregen. De eerste vier dagen konden we ons nog douchen in de staff douche als we stroom hadden (dat waren ook de enige uren per dag dat wc's konden worden doorgetrokken), maar dit water was na vier dagen vervuild... Geen douches meer.

Een ander minder leuke gebeurtenis was een herhaling van het eerste bericht, maar dan iets van vier dagen later. Weer alles inpakken, hoog opruimen, etc. Weer vooral geen paniek. Paniek was er deze keer minder, waarschijnlijk omdat het de vorige keer goed was gegaan. De twijfel sloeg echter wel een beetje toe toen we alle locals touwen over hun krottige daken zagen spannen: we hadden het idee dat zolang zij rustig bleven wij dat ook konden doen. De twijfel sloeg nog meer toe toen de baas van het resort alle gasten individueel op de foto ging zetten. Er kwamen op dat moment twee cyclonen op ons af en hij had blijkbaar een mail gehad dat hij alle gasten op de foto moest hebben voor het geval er iets mis zou gaan... Zet je ook wel even aan het denken.

Klinkt het al als een hele helse ervaring? Mooi ;)
Dat was het namelijk totaal niet. Ondanks het weer en alles wat erbij kwam kijken hebben we namelijk een hele leuke tijd op Mana gehad, een van de hoogtepunten van onze reis. We zaten dan wel 'gevangen' op een eiland, we hadden geen betere medegevangenen kunnen wensen.Doordat sommige situaties soms toch best eng waren en er verder helemaal niets te doen was, groei je enorm naar elkaar toe. We zaten elke dag van 9uur 's ochtends tot een uur of 1 's nachts in het restaurant. Anderen leerden ons shithead, wij leerden hen yathzee. Alcohol drinken had iedereen al eens geleerd, dus dat lukte ook wel. We hebben een stel ontmoet waarmee we het heel goed konden vinden en waarvan de jongen net zo sportief was als Tijn. Ze hebben een paar keer door de storm hardgelopen en toen het weer de laatste twee dagen iets rustiger was hebben ze uren staan beach tennissen en zijn ze wezen kanoën. Ik ondertussen methet meisje kletsen, in hangmatten liggen en teennageltjes lakken. Goeie deal :) Naast hen waren er nog leuke chicks uit Limburg (kleine wereld!), Engeland en San Diego en hadden we een vriend gevonden in de Engelse James. Zelfs de Italiaanse duikleraar Fabio die me de eerste nacht wakker hield omdat ie een meisje 'nogal liet schreeuwen' bleek een leuke en zelfs slimme gozer. Daarnaast nog al het personeel van Ratukini die je vanaf dag twee bij naam noemden en je het gevoel gaven een beetje thuis te zijn. Po, de chef, die zijn familie al vijf dagen niet kon bereiken terwijl hij wist dat zijn dorp overstroomd was, maar die altijd bleef geinen en zich zelfs opofferde omte luisteren als iemand even moest zeuren. En KD, King David, wiens huis voor de derde keer in twee maanden tijd volledig onder water stond, maar die elke avond voor ons zong en elke dag naar ons lachte.
Ook de omstandigheden maakten het soms gewoon leuk. De laatste dagen konden we helemaal niet meer douchen omdat het water vervuild was door alle overstromingen. Rende iedereen wanneer het echt heel hard regende snel naar het grasveld metdouchegel om gezamenlijk in de regen te douchen. En elke avond was er een soort 'verpleeg' uurtje waarbij je aan elke tafel mensen elkaar zag verbinden/schoonmaken omdat er weer eens iemand in een scherpe steen had getrapt of door een puppy was gebeten.

Dus ondanks alles, of misschien wel dankzij alles, kijken we met een ontzettend warm gevoel terug op Fiji. Er is geen andere plek waar de bevolking ooit zoveel indruk op ons heeft gemaakt. Geen andere plek waar ze er echt niets van snappen als ze €1 fooi krijgen en geen andere plek waar ze zo hun best doen om te zorgen dat je het naar je zin hebt. En met het naar je zin hebben bedoelen ze op Fiji niet alleen dat ze je vermaken, maar ook dat je je een beetje thuis voelt. Zo ver weg van je eigen huis.

Eindelijk maar toch: Nieuw Zeeland!

Hier is ie dan... Beter laat dan nooit: ons Nieuw Zeeland verhaal!
We hebben al een aantal vragen gehad over waar het verhaal bleef. Laten we het maar houden op de welbekende writersblock, dat overkomt alle grote schrijvers wel een keer. Heel eventueel zou het ook kunnen zijn dat ik geen zin had om een verhaaltje te typen. Of dat er op de momenten dat ik wel zin had geen computer beschikbaar was. Jullie snappen het al: het leven van een reiziger is zo makkelijk nog niet ;)

Inmiddels zijn we niet meer in Nieuw Zeeland en schrijf ik dit verhaal aan het zwembad in het mooie Fiji met het gezelschap van de achtjarige Fijiaanse (?) Bill, die me de oren van het hoofd kletst ('holiday fun he!'). Het verhaaltje schrijven gaat er niet veel sneller op, maar we zijn toch in Fiji dus waarom niet alles op het Fiji time tempo.
Even een stukje over het mooie Fiji: we zijn er nog maar een paar dagen, maar het lijkt inderdaad op het paradijs op aarde zoals het overal beschreven wordt. Al op het moment dat je uit het vliegtuig stapt wordt je omgeven door mensen in hawaiblousjes die 'Bula' (betekent hallo, dag en proost) roepen. Daarnaast is het vliegveld van Nadi waarschijnlijk een van de weinigen ter wereld waar je welkom wordt geheten door een trio muzikanten die (wederom in hawaiblousjes) die tropische liedjes staan te zingen. De Fijiaanse bevolking is extreem vriendelijk, het leven is goedkoop (of zo duur als je maar wilt) en de cruiseschepen zijn groter dan de eilandjes.
We zijn nu nog op Viti Levu, het grootste eiland met het minst mooie strand. Genieten bestaat nu dus vooral nog uit luieren aan het zwembad. Morgen vertrekken we voor twee nachten naar het Bounty eiland, wat net zo mooi is als de naam doet vermoeden. Het strand is wit, de oceaan is blauw en het eiland is zo klein dat je in 1,5 uur rond het hele eiland kan snorkelen. Na dit kleine paradijsje gaan we nog vier nachten naar een ander, iets groter paradijsje: Mana. Na deze toch wat duurdere dagen op de eilanden gaan we terug naar het goedkopere Viti Levu om daar nog een paar dagen aan het zwembad te genieten voor we doorvliegen naar Amerika.

Maar ok: tijd om te schrijven over Nieuw Zeeland! Inmiddels ben ik alweer afgeleid door andere Fiji kids en volwassen die het allemaal leuk vinden om een praatje te maken en op de foto te gaan. Tot nu echt het vriendelijkste volk dat we hebben ontmoet op onze reis.

Ok, nu echt... Nieuw Zeeland: een land waar de bevolking vernoemd is naar een vogel die nauwelijks te zien is. Het land waar bergen, stranden, tropische regenwouden en gletsjers naast elkaar bestaan. Het land waar de natuur zo mooi is dat Moeder Natuur er lijkt te wonen, totdat je in Christchurch komt en haar vernietigende krachten ziet.
Ons NZ avontuur begon met vier dagen Auckland. Aangezien Auckland de hoofdstad en een kwart van de bevolking in deze stad woont, dachten we dat vier dagen wel nodig zou zijn om de stad te leren kennen. Dit viel echter een beetje tegen: Auckland stelt weinig voor wanneer je de stad vergelijkt met andere hoofdsteden. Het stadscentrum is vrij klein en de stad biedt daarnaast niet heel veel leuke dingen om te gaan doen (vonden wij). Wel zijn we naar het Auckland Museum te gaan om iets mee te krijgen van de Maori cultuur die in NZ (vooral op het Noordereiland) nog vrij dominant aanwezig is.

Na deze dagen in Auckland begon het echte avontuur: 34 dagen lang in een camper heel NZ verkennen. Aangezien alle kiwi's ons hadden aangeraden meer tijd te nemen voor het Zuidereiland dan voor het Noordereiland hadden we het zo gepland dat we ongeveer twee weken over het Noordereiland zouden doen en ruim drie weken over het Zuidereiland.
Als ik alle stops in deze 34 dagen moet benomene wordt het verhaal er waarschijnlijk niet leuker op, dus hieronder een paar stops om een indruk te geven van onze route en de dingen die we hebben gedaan.
Vanaf Auckland zijn we (in een aantal dagen) naar het meest Noorderlijke puntje van Nieuw Zeeland gereden: Cape Reinga. Een hele mooie plek met een schattig vuurtorentje waar de Tasmaanse zee samenkomt met de Pacifische oceaan. Vanaf Cape Reinga zijn we weer naar het zuiden gegaan, door het Waipoua Forest waar een voor Maori's heilige boom staat: Tane Mahuta. Zonder heilig te zijn zou deze boom ook al indrukwekkend zijn, aangezien hij 51,2 meter hoog was en een omtrek had van 13,8 meter. Aardig boompje dus.
Een aantal dagen later kwamen we aan in de Waikiti Valley. In deze vallei zijn natuurlijke bronnen waar kokend water uit de grond komt, wat vervolgens met behulp van koelende leidingen naar verschillende baden wordt vervoerd. In die baden hebben we een hele middag liggen luieren, genietend van een middagje niet rijden.
Na dit relaxen zijn we verder zuidwaarts gegaan, om te eindigen in Wellington waar we met campertje en al de boot op zouden gaan naar het Zuidereiland. Voor het boottochtje nog even de stad in geweest en Tijn zelfs nog even naar de kapper. Beetje lastig dat deze kapper in tien minuten een kapsel creeerde wat de kappers in NL maar niet voor elkaar zien te krijgen. Misschien moeten we de beste man maar een keer in de drie maanden laten overvliegen ;)

Aan het einde van de boottocht werd de schoonheid van het Zuidereiland al zichtbaar: vanuit de stille, blauwe oceaan doemden tientallen bergen op waar we langzaam tussendoor voeren. Heel mooi :)
Diezelfde avond hadden we het erover dat het leven als kampeerder in NZ soms best saai is. In tegenstelling tot Australie zie je in NZ niet allemaal jongeren in campers, maar zijn het voornamelijk gepensioneerde kiwi's die hun eigen land aan het verkennen zijn. Dit leidt er ook toe dat het niet alleen maar campers waren die we zagen, maar dat het soms complete bussen waren met nog een extra auto aan de aanhanger. De grootste camper die we hebben gezien had zelfs een uitschuifbare serre en een uitschuifbaar balkon, met een extra kar erachter waarin de quad vervoerd werd. Dachten wij al een bakbeest te hebben na onze Jucy in Australie...
Terug naar het gesprek over het saaie kamperen in NZ; dit werd diezelfde avond al tegengesproken doordat er vier jonge fietsers naast ons crasthten en ons in ruil voor olijfolie warme chocomelk aanboden. Hele avond gezellig mee zitten kletsen en er zelfs achter gekomen dat de Franse jongen uit het gezelschap een neef is van vier kinderen die Tijn heeft lesgegeven. Bizar hoe klein de wereld dan weer is.
Het Zuidereiland hebben we voor het grootste deel gezien, met als hoogtepunten de mooie kustroutes, de Pancake Rocks, de Fox en Franz Josef gletsjers, watervallen onderweg, de indrukwekkende Mount Cook en het mooie Milford Sound. Ook een regenachtige dag op een gratis camping vol sandflies veranderde in een van de gezelligste dagen van NZ aangezien onze campingburen een jong stel was uit Groningen & Utrecht en ook zij niet vies waren van een aantal biertjes, wijntjes, chipjes en pasta.
Gaandeweg werd het slapen in het campertje echter steeds vervelender. De dunne matrasjes met houten planken eronder konden we nog wel handelen, maar aangezien op 1 maart de herfst in gaat in NZ en de nachten soms niet warmer waren dan 5-10 graden blies de wind 's nachts letterlijk om je oren. Mijn slaapoutfit werd dan ook bijna dagelijks uitgebreid, om te eindigen in hoge sokken, een legging, shirtje korte mouw, shirtje lange mouw en een muts. Zoals Dick van 't Westende al sprak tijdens een gesprek op Skype 'als ik eens tijd over heb zal ik eens medelijden met jullie hebben'. Bedankt ;)
Onze avonturen op het zuidereiland eindigden met twee nachten in een superrelaxed hostel in Christchurch waar we veel leuke mensen hebben ontmoet. Dat gebeurt altijd op het moment dat je weg moet. We hadden het idee om de stad in te gaan om even tekijken wat er nog zichtbaar was van de aardbeving van vorig jaar waarbij 182 doden vielen. Wat we niet wisten is dat bijna het hele centrum van Christchurch nog steeds onbegaanbaar en verwoest is. Ondanks alle werkzaamheden lijkt er weinig veranderd te zijn in een jaar en zijn de sporen van de aardbeving nog overal zichtbaar. Om het centrum toch weer wat leven te geven en de winkeliers hun inkomen terug te geven zijn langs de rand van het centrum allemaal fleurige containers geplaatst die dienst doen als winkels. Ziet er heel leuk uit en geeft de stad die nog steeds in de ban van de aardbeving is weer wat leven en kleur :)
Terug in het hostel hebben we lekker een filmpje gekeken en een wijntje gedronken om vervolgens rozig in slaap te vallen. Tot we om 00:55 wakker werden van een enorm schuddend bed en trillend glas. Ik zei tegen Tijn: 'een aardbeving!'. Dankzij de wijntjes viel ik vervolgens direct weer in slaap. Dankzij diezelfde wijntjes was Tijn echter niet zo snel meer van begrip en reageerde hij tien minuten later pas: 'ja... dat was inderdaad een aardbeving'. Toen viel hij in slaap en was ik weer wakker, me toen pas beseffend wat er eigenlijk gebeurd was. Allemaal paniekgedachten over naschokken en instortende panden, maar gelukkig bleef het zo rustig dat ook ik wel weer in slaap viel. De volgende ochtend hoorden we van de mensen die nog beneden waren (en razend enthousiast waren over het feit dat ze een aardbeving hadden meegemaakt) dat de lichten aan/uit gingen, dat de schilderijen van de wand kwamen en dat alles wat maar los was stond te schudden. Uiteindelijk bleek het om een aardbeving met een kracht van 4.4 op de schaal van Rigter te gaan.
Kunnen we dus ook weer afstrepen van het lijstje: een aardbeving meemaken.

Terugkijkend op Nieuw Zeeland kunnen we zeggen dat het land waarschijnlijk een van de mooiste landen van de wereld is als het natuur betreft. Het is echt ongelofelijk hoe je op de snelweg door de bergen rijdt, vlak langs de oceaan, met palmbomen aan de ene kant van de weg en aan de andere kant niets dan droogte. En dan ook nog een besneeuwde bergtop in de verte. Voor wandelaars/fietsers moet Nieuw Zeeland een vakantieparadijs zijn.
Het gevoel dat wij na een paar weken kregen was echter dat natuur alleen niet genoeg is voor ons. We misten de echte steden die je voor ons gevoel gewoon niet hebt in Nieuw Zeeland. Steden met enorme winkels en mensenmassa's waar je door omringd en opgelokt wordt. Gelukkig vliegen we na Fiji naar LA, waar we waarschijnlijk precies gaan krijgen wat we in Nieuw Zeeland misten. En wie weet verlangen we dan weer een klein beetje terug naar de rust en de mooie natuur van Nieuw Zeeland.
Maar ik denk het niet ;)

Heel veel liefs, Pas & Tijn

Melbourne (en de Australian Open)

Aangezien de weergoden in Sydney ons een beetje in de steek laten hebben we een dagje foto's backuppen ingelast, met daarbij voldoende tijd om weer een verhaaltje te typen. Het uploaden van de foto's duurt gemiddeld drie minuten per foto en omdat we nog ruim twee maanden aan foto's moeten uploaden...... hebben we wel even de tijd :)
Dus pak een kopje koffie/kopje thee, doe je schaatsen uit, maak het jezelf gemakkelijk... Want de komende uren hebben wij toch niet heel veel beters te doen.

Ons laatste teken van leven kwam vanuit Brisbane. Brisbane is een mooie stad met beangstigend mooie wijken. Southbank bijvoorbeeld is een stadsgedeelte langs de rivier waar allemaal restaurantjes zitten, afgewisseld met prachtige parken, een Lagoon (een buitenzwembad dat er uitziet als een strand, net als in Airlie beach) en een reuzenrad. Het ziet er alleen zo perfect en paradijselijk uit dat je het idee hebt dat je op een filmset rondloopt en je bij een verkeerde beweging 'CUT' hoort en iedereen terug moet naar zijn/haar originele positie. Gelukkig zijn we goede acteurs ;)
Leuk aan Brisbane is dat je er veel fietsen ziet, lekker Hollands. Beetje jammer alleen dat je verplicht een helm moet dragen... lekker Duits. Als Hollandse niet-Duitsers-liefhebbers hebben we dan ook geweigerd een helm te dragen en hebben we alles gelopen in plaats van gefietst.

Vanuit Brisbane zijn we naar Melbourne gevlogen. De vlucht had vertraging in verband met het weer in Brisbane, dus blij dat we daar weggingen :) Halverwege het boarden werd zelfs de slurf naar het vliegtuig gesloten omdat het te hard onweerde. Extra schietgebedje dus toen we opstegen, maar gelukkig twee uur later veilig geland in Melbourne.
Melbourne vinden we beide een hele gave stad. Het voelt anders aan dan de andere steden in Australie die we gezien hebben. Sydney heeft nog wel het ontspannen gevoel van het strand, maar is toch heel zakelijk. Brisbane is prachtig, zolang je in de pas loopt. Melbourne daarentegen is ontzettend vrij en artistiek. Ontzettend veel muren zijn bespoten met echt mooie graffiti en op elke straathoek vind je wel iemand die een kunstje staat te doen. Zo zagen we twee jongetjes van een jaar of tien breakdancen in de ene straat en een opa van een jaar of zeventig met zijn orgel in de andere straat. Naast het feit dat we dit heel leuk vonden, vroegen we ons vooral af hoe die opa zijn orgel in godsnaam in zo'n winkelstraat kreeg. Hiernaast heb je straten waar je vrijwel niets anders vind dan restaurantjes, muziekwinkels en retro kledingwinkels. Het is in Melbourne bijna moeilijker om gekleed te gaan in de trends van 2012 dan de trends van 1980.
De trams in Melbourne waren hetgeen waar we ons het meest over verbaasde. Er rijdt een gratis tram door het centrum van de stad, met toeristisch commentaar. Deze trams zien eruit alsof ze uit de vorige eeuw komen... en dat komen ze waarschijnlijk ook. Toen wij in deze tram zaten stapte de chauffeur namelijk na een half uurtje uit met een soort stok in zijn hand om handmatig de wissel om te zetten. Heel bizar. We dachten toen nog dat het alleen bij deze oude gratis trams zo werkte, maar later zagen we ook de chauffeur van de hippe betaaltram uitstappen met z'n stok om de wissel om te zetten. Blijkbaar is Australie toch nog een beetje in ontwikkeling ;)

Ons verblijf in Melbourne stond voornamelijk in het teken van de Australian Open: een van de vier Grand Slams in de wereld. Tijn was 19 januari jarig en had voor zijn verjaardag kaartjes gekregen voor de avondsessies van de kwartfinales. Op het moment dat we de kaarten kochten hadden we geen idee wie we zouden zien, maar het bleek dat we mazzel hadden... De eerste avond mochten we live Berdych - Nadal aanschouwen en de tweede avond zagen we Ferrer het uitvechten met Djokovic. Enorme mazzel dus om de nummer een en twee van de wereld te mogen zien spelen, ook al was er een pieeepkleine teleurstelling dat de grote Roger Federer aan onze neus voorbij ging.
Toen we de eerste avond het park van de Australian Open opliepen kwamen we direct een legende tegen: Esther Vergeer. Deze Nederlandse rolstoeltennisster is al acht jaar wereldkampioen en heeft dit jaar het hoogtepunt uit haar carriere bereikt: een foto met Martijn (die maar weinig uit kon brengen op het moment dat hij haar zag).
Na deze ontmoeting hebben we het park verder verkend en hebben we nog set gekeken van de uiteindelijke dubbel kampioenen Stepanek/Paes. Hierna nog wat te duur eten en te duur drinken gekocht om daarmee de Rod Laver Arena binnen te gaan voor avondje 1: Berdych - Nadal. We zaten op de tweede rij van boven in het puntje van de arena, maar hadden nog prima zicht op de baan. Het foto's maken werd daardoor wel ietsje lastiger, maar ook dat is prima gelukt. Na ruim vier uur won Nadal uiteindelijk met 6-7, 7-6, 6-4, 6-3. Toen nog een rangetje afgezakt naar de derde rij van de Arena om de Bryan Brothers te zien spelen, die uiteindelijk hebben verloren in de finale van het dubbelspel.

Met onze kaarten mochten we pas om 17u het park op. Omdat de wedstrijd rond 19.30 begint heb je maar 2,5 uur op het park, wat we eigenlijk te kort vonden. Hierom hebben we de tweede dag een ground pass gekocht, waarmee je de hele dag al het park op kunt. Deze dag hebben we verschillende wedstrijden in verschillende arena's gezien, hebben we ladingen deodorant van sponsor Dove gekregen en heeft Tijn zijn servicesnelheid nog getest: 174 km/u. Onze voornaamste missie van de ground pass was het aanmoedigen van Esther Vergeer. Het was alleen onbekend hoelaat zij moest spelen en toen wij aankwamen... was zij net klaar. Dus in plaats van naar haar, nog even naar andere Nederlandse rolstoeltennissers gekeken.
Toen we op een later moment rondliepen over het park zagen we rond een baan een enorme lading mensen staan. Nieuwsgierig als we zijn moesten we natuurlijk weten wat er aan de hand was en hoorden we dat Ferrer daar zou inspelen voor zijn wedstrijd die avond tegen Djokovic. Toen alle beveiligers aangestormd kwamen zagen we echter dat niet Ferrer in hun midden liep, maar Rafael Nadal. Bizar om te zien hoeveel mensen een uur lang staan kijken naar een gozer die touwtje staat te springen en een paar balletjes slaat. Toch niet helemaal onlogisch, aangezien het een van de beste tennissers ter wereld is. Niet dat Pas erg op zijn spel heeft gelet ;) Het was niet heel moeilijk om vooraan te komen, dus na een tijdje stond Pas vooraan in een ideale positie om zich aan Nadal te verlekkeren en hem aan te spreken op het moment dat hij de baan zou verlaten. Naast haar stonden twee groupies heeelemaal los te gaan over Nadal. Een daarvan was een jonge man van ongeveer dertig die trots stond te vertellen dat hij naast een wallpaper, muismat en al zijn posters nu ook een kalender van Nadal had. Maar dit zou hij de andere groupie allemaal wel even laten zien via zijn Nadal Facebook pagina. Hilarisch hoe hij het uitschreeuwde tijdens de training: 'NADAL, IM PROUD OF YOU KING!!!'. Wat zal Nadal daar blij mee zijn geweest.
Toen Nadal uiteindelijk de baan verliet was hij omsingeld door beveiliging, maar Pas wist zijn arm te pakken en hem om een foto te vragen. Er kwam een soort van reactie van Nadal, die helaas maar een seconde kon duren omdat alle beveiligingsmannetjes hem toen snel verder duwden. Beetje jammer :(
Die avond de wedstrijd tussen Ferrer - Djokovic gezien die eindigde in 6-4, 7-6, 6-1. We zaten deze avond niet op de tweede rij van achter, maar gewoon op de allerhoogste rij in het stadion. We hadden wel de mazzel dat we in het trapgat zaten, dus we konden onze benen gooien waar we maar wilden en hadden geen irritante voorburen die hun te grote hoofden in ons zicht plaatsten. We hadden deze avond zelfs beter zicht dan de eerste avond :)

Achteraf dus een uitstekende keuze geweest om naar de avondsessies van de kwartfinales te gaan, aangezien we beide finalisten en dus de kampioen van de Australian Open 2012 live hebben zien spelen.
De finale zelf hebben we gekeken op Federation Square, een plein in het centrum van Melbourne dat rond het moment dat de finale begon afgeladen vol zat. Het werd een lange zit met af en toe wat regen, maar het was het waard. Tijn blij dat Djokovic won, Pas een beetje teleurgesteld dat Nadal verloor... Maar een hele leuke avond :)

Het is niet zo dat we in Melbourne niets anders hebben gedaan dan tennis kijken. Na al onze avondjes zo goedkoop mogelijk eten in het hostel zijn we een avond uit eten geweest met Erik & Marianne, die we kennen van thuis. Het werd een super gezellige avond in de Melbournse wijk Little Italy, waar de restaurantjes voor het uitkiezen waren en de Ferrari's en Ducatti's je om de oren vlogen. En zoals het hoort na een hele leuke avond: een brakdag de dag erna ;)

Inmiddels zijn we terug in Sydney, waar we onze laatste week in Australie doorbrengen. We willen nog naar de dierentuin zodat we zeker weten dat we alle Australian Wildlife in het echt hebben gezien en zijn nog van plan om naar de Blue Mountains te gaan, een soort natuurpark wat heel mooi moet zijn. Een beetje mooi weer zou dan alleen wel prettig zijn :)

Netjes volgens ons reisschema vliegen we acht februari naar Auckland, Nieuw Zeeland, waar we zes weken rond gaan reizen en al een campertje hebben geboekt voor 34 dagen :)
Veel zin in!

Jullie veel plezier met het winterweer, drink een gluhwein op ons!
Liefs

Foto's volgen nog :)

Aussie

Daar zijn we weer!
Het heeft even geduurd, maar we hebben een plek gevonden met gratis wifi... Dus tijd voor een verhaaltje en uiteraard nieuwe foto's.
Inmiddels zijn we al helemaal gewend aan Australie en lijkt Thailand een eeuwigheid geleden, maar we zullen ons best doen Thailand nog zo goed mogelijk te beschrijven ;)

Ons laatste verhaal was geschreven op Koh Tao, waar we van plan waren ons duikbrevet te halen. Het was echter vrij slecht weer op Koh Tao en ondanks dat alle duikinstructeurs ons verzekerden dat we echt wel ons brevet konden halen en het zicht heus niet heel slecht was, hebben we besloten om het niet te doen. In plaats daarvan zijn we naar Koh Pha Ngan gegaan, een klein eilandje vlakbij Koh Tao en Koh Samui dat vooral bekend staat om de Full Moon Party's. We hadden gelezen dat het halen van je duikbrevet daar maar 50euro duurder was, maar dat de plekken om te duiken mooier waren en de groepen kleiner. Dan daar maar ons brevet halen. Eenmaal op Koh Pha Ngan aangekomen bleek echter dat geen een duikschool in de dagen dat wij er waren ging duiken. Volgens hen was het zicht wel te slecht... blij dat we geen 250euro hebben uitgegeven op Koh Tao voor een papiertje dat vooral gebaseerd is op duiken in het zwembad.
Koh Pha Ngan was het laatste eiland wat we bezocht hebben in Thailand en was samen met Koh Lanta wel een van de mooisten. Een goeie om mee af te sluiten :)

Na Koh Pha Ngan zijn we via Suratthani (een stad in het zuiden van Thailand; ontzettend warm en goor) teruggevlogen naarBangkok om onze laatste dagen (kerstmis!)in Thailand daar door te brengen. Wat Fred zei in zijn reactie op ons eerste verhaal klopte: de tweede keer vonden we Bangkok lang niet zo verschrikkelijk. We waren gewend aan de warmte en kenden de trucjes, waardoor we nu echt konden genieten van onze tijd in de stad.
Dat genieten werd ook wel een klein beetje gemakkelijker gemaakt doordat we drie maanden voor we op reis gingen een extreem luxe hotel hadden geboekt voor eerste kerstnacht. Onze kamer op de 52e verdieping van het Lebua at State Tower hotel (het hotel uit The Hangover 2) was echtgeweldig. We hadden een hal, twee badkamers, een inloopkast/kamer, een keuken, gigantische woon/eetkamer, een grote slaapkamer en twee balkons. In beide badkamers stonden mandjes klaar met genoeg shampoo/bodylotion/handdoeken/badjassen/etc voor een week, maar na drie uur stond housekeeping voor de deur of we soms nog iets extra's wilden.Bizar! Nadat we uren als kleine kinderen rond hebben gedwarreld in de badjassen en pantoffels van het hotel hebben we roomservice besteld en in onze eigen kamer genoten van een overheerlijk kerstdiner :) Hierna zijn we nog naar de bar op het dak van het hotel gegaan om cocktails te drinken... Een hele fijne eerste kerstdag en avond!!!
Tweede kerstdag hadden we een goedkoper hotel in Bangkok, met de mazzel van een zwembad op het dak. Dus zo hebben we tweede kerstdag doorgebracht: liggend aan het zwembad op een dakterras in Bangkok. Heel leuk, maar toch voelde het niet echt als kerst. Om de een of andere reden hadden we rond die tijd erg veel zin om te gourmetten.....

Dus.... Dat was Thailand! Nu Australie, wat allemaal iets verser in het geheugen zit ;)
28 December kwamen we aan in Sydney, zonder een hostel of wat dan ook geboekt te hebben... Dat bleek niet erg verstandig. In verband met oud en nieuw zat in Sydney elk hostel vol en hadden alleen de dure hotels nog kamers vrij. Zij hadden hun prijzen alleen ook nog even verviervoudigd in verband met de drukte. Dat werd dus geen verblijf in Sydney maar in Parramatta, een van de buitenwijken van Sydney. Daar hebben we verplicht ons luxeleventje nog even moeten doorzetten met een fitnessruimte en zwembad in het hotel. Erg vervelend.
Met oud en nieuw zijn we rond drie uur richting Sydney gegaan. We hadden in Thailand gehoord dat de beste plekken om het vuurwerk te zien erg snel vol zijn en je daar zeker rond een uur of vijf/zes 's avonds moet zijn. Toen wij rond een uur of vier voor de hekken stonden bleek echter dat de beste plekken al urenlang vol waren. Blijkt dat die gekke Aussies rond twaalf uur, bepakt met tenten en complete voedselvoorraden al naar de beste plekken gaan en gewoon twaalf uur gaan wachten op het vuurwerk.
Na een tijdje zoeken hebben we toch nog een plek gevonden in de haven, waar na een tijdje een Nederlandseen een Amerikaanse jongen voor ons kwamen zitten. Daar kwamen later nog een meisje uit Engeland en een meisje uit Noorwegen bij, met hen hebben we NYE gevierd. Was erg leuk, ondanks het feit dat alcohol verboden was. Iets wat in Nederland ondenkbaar lijkt: oud en nieuw vieren zonder alcohol. Nederlanders als we zijn hadden we dan ook een tasje mee naar binnen weten te sneaken, zodat we als een stelletje pubers stiekem onze portie alcohol naar binnen konden werken. Is wel minder leuk als je de enige bent.
Het vuurwerk was gigantisch en indrukwekkend, heel gaaf om een keer gezien te hebben. Toch kregen wij het idee dat dit vuurwerk voor de Aussies zelf een soort formaliteit was. Iedereen was erg braaf het vuurwerk aan het afwachten en ging daarna naar huis. In de hele stad zijn we twee pubs tegen gekomen die natijd open waren (en afgeladen vol), verder was nergens iets te doen en was nergens alcohol te verkrijgen.

Na ons verblijf in Parramatta zijn we nog drie nachten in Sydney verbleven, in een hostel midden in de stad. Vanaf daar hebben we de stad een beetje verkend en ons verblijf voor de daarop volgende twee weken geboekt: een Jucy campertje.
Deze 'camper' is eigenlijk gewoon een omgebouwde Toyota Lucida en was ideaal om Australie mee te verkennen. We zijn van Sydney via de oostkust naar Airlie Beach gereden. Vanaf Airlie Beach zijn we een dag naar the Great Barrier Reef gegaan waar we hebben gedoken. Omdat we geen duikbrevet hebben werden we een half uur aan de hand genomen door een instructeur, maar dat maakte helemaal niets uit: het was echt ontzettend cool. Er zwom zelfs een gigantische vis rond die gewend was geraakt aan de duikers en het leuk vond om aangeraakt te worden. Heel vreemd om op tien meter diepte een vis te aaien. Maar wel leuk :)
In totaal hebben we 4000 kilometer gereden in ons campertje en hebben in die tussentijd een goed beeld gekregen van het leven in Australie (de oostkust in ieder geval). We hebben ook veel dingen gezien en gedaan: zo zijn we naar een koala ziekenhuis geweest, hebben we wilde dolfijnen gevoerd, hebben we geslapen in de wildernis van de Nationale Parken van Australie en hebben we een avond doorgehaald met Aussies op een caravan park in Pacific Palms.
Martijn is in die twee weken ook een expert geworden in het spotten van wilde kangoeroes. Pascal kwam helaas niet verder dan koeien (wat in Nederland natuurlijk wel van pas komt).

We zijn het er over eens dat we Australie een ontzettend mooi land vinden en dat het veel te groot is om in zes weken te zien. Het schijnt wanneer je alleen langs de kust rijdt en alle grote steden wilt zien, je een tocht van 22.000 kilometer moet maken. We hebben dus nog 18.000 te gaan. Leuk voor het pensioen ;)
De Australiers zijn echt ontzettend vriendelijk en beleefd, soms in zoverre dat je er bijna bang van wordt. Overal is het 'please', 'thank you' en 'sorry' en iedereen is bereid te helpen. Opzich heel chill natuurlijk, maar we missen een beetje de Nederlandse brutaliteit/vrijheid. We hebben het idee dat mensen in een hokje zitten en daar keurig in blijven. Zou leuk zijn om ze een keer helemaal los te zien gaan, maar we twijfelen in hoeverre ze dat hier kunnen. Een voorbeeld is het niet drinken van alcohol met oud en nieuw: alle Aussies waren hier tevreden mee en gaven aan dat er zo tenminste niet werd gevochten. Als je zo'n regel in Nederland wil invoeren wordt er waarschijnlijk op het moment dat je probeert de regel door te voeren al gevochten.

Dus ondanks alle heerlijkheden en de mate waarin we genieten van al het moois, blijft het 'Oost west, thuis best'.

Veel liefs!

Thailand... A little inside information

Hallooo iedereen,

Inmiddels zijn we precies een maand op reis en kunnen we concluderen dat we Thailand een beetje hebben leren kennen. Voordat we naar Thailand gingen hoorden we van iedereen dat de mensen heel erg vriendelijk zijn. Dit is naar ons idee deels waar: er lopen hier inderdaad ontzettend vriendelijke mensen rond. Daarentegen lopen hier ook verschrikkelijke mensen rond die toeristen als niets anders zien dan vulling voor hun eigen portemonnee. Een ander verhaal waar iedereen gelijk mee aanwam is dat het zo ontzettend goedkoop is in Thailand. Je zou voor 10euro van A naar B kunnen vliegen en voor 2euro een vijfgangen diner kunnen eten. In vergelijking met Nederland is het inderdaad ook heel goedkoop in Thailand, maar zo sprookachtig als bovenstaande verhaaltjes hebben wij ze nog niet meegemaakt. Een gemiddelde Thaise maaltijd kost 2,50. Voor iets buitenlands als een pizza, pasta of burrito betaal je snel tussen de 5 en de 10 euro. Drinken is heel goedkoop, zolang het geen wijn is: een fles wijn is hier duurder dan een gemiddelde maaltijd voor twee personen. Beetje jammer ;)
Verder is het woord 'inefficientie' wel een sleutelwoord voor ons in Thailand. Het is goed zichtbaar dat Thailand een land in ontwikkeling is: ze proberen het wel, maar het gaat allemaal niet even logisch. Zo werken er gemiddeld vijftien mensen in een restaurant waar twee tafels bezet zijn, wat ertoe leidt dat iedereen zich verveeld, ze elkaar van het werk houden en je uiteindelijk nog tien minuten moet zwaaien voor iemand door heeft dat je de rekening wil. We hebben nog een aantal 'uit eten in Thailand' feitjes voor jullie opgesomd:
- De gerechten die volgens de bediening 'not very spicy' zijn, zijn in vele gevallen dermate heet dat je zweetklieren openen en je neus gaat lopen.
- Het eten wordt nooit tegelijk opgediend. In de maand dat we hier zijn hebben we twee keer tegelijkertijd ons bestelde eten op tafel gekregen.
- In ieder Thais gerecht lijkt minimaal 1 ui verwerkt te zijn, gesneden in stukken zo groot als je pink.
- Niet wereldschokkend, maar wel apart: we verdenken de Thaise mensen ervan een ongeschreven regel te hebben die zegt dat komkommer gekarteld gesneden moet worden. Het maakt niet uit waar je het besteld, in een luxe restaurant of een krotje langs de weg... De komkommer is overal gekarteld gesneden.

Na alle feitjes over eten... Nog wat meer feitjes over Thailand in het algemeen. Zo rijden de mensen hier links en is de verkeerssituatie op de meeste plaatsen levensgevaarlijk. Het bewijs hiervan hebben we helaas gezien toen we Patong binnenreden en daar direct een man (bijna) dood op z'n buik naast zn scooter zagen liggen. Tussen dit levensgevaarlijke verkeer lopen overal honden en katten op straat. Reclame maken voor bokswedstrijden of iets dergelijks gaat niet via de radio/tv/krant; er rijden kleine vrachtautootjes met speakers door de straten om elke dag de hele dag te vertellen wanneer de volgende wedstrijd is. Je moet op de meeste plekken je schoenen uit doen voor je ergens naar binnen stapt. wat ertoe leidt dat je slippers aan het eind van de dag schoner zijn dan je voeten. De Thaise mensen leven op straat: boodschappen worden bijna niet gedaan bij de supermarkten (daar komen ze voornamelijk voor een snack) maar bij stalletjes die overal langs de wegen staan opgesteld. Hiernaast lijkt het voor Thaise mensen onmogelijk om werk en prive gescheiden te houden: op iedere werkplek zie je hele families leven.

Dan nu een klein stukje over ons... Misschien ook leuk om te lezen ;)
We vermaken ons nog prima! We hebben inmiddels een beetje rust gevonden en beseffen dat het niet erg is om een dag niks te doen. Na ons Kuala Lumpur avontuur hebben we een paar dagen in Patong doorgebracht, waar we een avond uit zijn geweest met de 'eigenaar' van het guesthouse waar we verbleven. Hij nam ons mee naar the place to be in Patong: een enorme straat met links en rechts tientallen barren. Een soort Salou in het kwadraat, maar dan met sekstoerisme en ladyboys (vrouwen die eigenlijk mannen zijn, maar in vele gevallen mooier zijn dan de gewone Thaise vrouw). Bizar om te zien hoeveel Europese mannen van middelbare leeftijd zich vergrijpen aan de Thaise jonge vrouwen (en ladyboys). Heel smerig.
Na Patong zijn we voornamelijk aan het eilandhoppen. We hebben Koh Phi Phi, Koh Lanta, Koh Samui en Koh Tao (waar we nu zijn) inmiddels bezocht. De levenswijze op de eilanden bevalt ons wel, de sfeer is wat meer relaxed en de lokale bevolking is (over het algemeen uiteraard) vriendelijker dan de bevolking in de stad. Zo hebben we op Koh Lanta heel lang gepraat met een masseur die z'n hele leven al op het eiland woont. Hij vertelde ons over de tsunami en dat die 'gelukkig' maar 30-40 levens had geeist op Koh Lanta. Het was indrukwekkend om z'n verhaal te horen, hij liet ons zien tot hoever de zee terugtrok op het moment tussen de eerste en tweede golf en vertelde hoe een klein Engels jongetje werd meegesleurd door de eerste golf en als een wonder met de tweede golf weer mee terugkwam.

Onze dagen op de eilanden zien er niet spectaculair uit. In bijna alle gevallen genieten we met mooi weer van de zon, de zee en het strand maar we moeten toegeven... we hebben best veel bewolking en zelfs regen gehad op de eilanden. De andere dagen huren we vaak een scooter om het eiland te verkennen. Vaak gaan we dan naar dingen die op de kaart of in de Lonely Planet staan aangegeven, zoals watervalletjes, tempels of zelfs een gemummificeerde monnik.

We overwegen om ons duikbrevet te halen op Koh Tao en dan richting het vaste land te gaan, om rustig weer richting Bangkok te gaan. Hier zullen we ook met kerst verblijven om de 28e naar Australie te vliegen.

Bedankt voor al jullie leuke reacties, vinden we heel leuk om te lezen!
Geniet allemaal van de gezellige decembermaand :)

Veel liefs!

p.s. de nieuw geuploade fotos staan tussen de vorige dus staan nu op volgorde van tijd

Een teken van leven

Goeeedemorgen/middag/avond/nacht lieve mensen!

Eindelijk maar toch... een teken van leven ;) En niet eens vanuit Thailand, maar vanuit de Twin Towers in Kuala Lumpur, Maleisie. Aangezien Jut & Jul voor het begin van de reis niethadden gekeken hoe het zat met het visum in Thailand, kwamen we er in het vliegtuig pas achter dat we niet langer dan dertig dagen in Thailand mochten blijven (terwijl onze vlucht naar Australie pas zes weken later gepland staat). Om het visum te verlengen zijn meerdere opties: of je gaat naar een Immigration office waar je met hopen en smeken misschien je visum een week kan verlengen, of je gaat de grens over... Dus vandaar: Maleisie!

Maar terug naar het begin... Thailand. 17 November arriveerden we 's avonds laat in Bangkok, waar het toen nog dertig graden was. Even omschakelen dus. Eerste nacht hebben we doorgebracht in een hotel vlakbij het vliegveld wat we in Nederland al geboekt hadden. Vlakbij dat hotel zat een soort huis + tuin wat ook als restaurant functioneerde, daar hebben we onze eerste Thaise maaltijd gegeten. En het viel mee :)

De dag erna zijn we de stad in gegaan. We hadden geen hotel oid geboekt, maar hoorden dat er genoeg hostels & guesthouses te vinden warenin de bekende backpacker straat 'Khao San Road'. Zo gezegd zo gedaan; een beetje rondgezworven in de Khao San Road en een hostel gevonden. We kwamen er echter al snel achter dat Bangkok niet echt onze stad is. Of in ieder geval: de delen van Bangkok waar we tot nu toe geweest zijn. We konden geen moment op een straathoek stil staan om te kijken welke kant we op wilden, of er stond al een opdringerige Thai naast ons die ons met allemaal mooie praatjes wilde verleiden zijn Tuktuk in te stappen. Heel, heel, heel, heeeeeeeeeel irritant. Van de oh zo vriendelijke Thai waar iedereen het over heeft hebben wij in Bangkok dan ook niet veel gemerkt. Toch hebben we nog wel wat van de stad gezien, waaronder een aantal voor Bangkok belangrijke tempels. Ook hebben we de overstromingen van dichtbij gezien, tijdens een boottochtje over de rivier. Alle huisjes langs de kant stonden in het water en mensen waren op surfplanken onderweg van het ene huis naar het andere. Bizar om te zien, ook al vonden we het nog wel meevallen met alle beelden van tv. Het is alleen wel doodeng dat alle stroomkabels boven de grond lopen in Thailand en nu dus boven het water bungelen.

Omalle opdringerige Thai te ontvluchtenzijn we snel uit Bangkokvertrokken en hebben we de nachttrein naar Chiang Mai genomen. Een reis die gewoonlijk twaalf uur duurt, maar door alle overstromingen nu vier uur vertraging heeft.Van te voren dachten we datzestien uur ineen trein zitten redelijk zwaarzou zijn, maar het viel enorm mee en was eigenlijk best leuk.De bedden waren zelfs zachter dan wetot dan toewaren tegen gekomen in Thailand.Vooral het wakker worden was een mooi tafereeltje: de gordijntjes open doen en de zon zien opkomen boven de jungle/bergen in het Noorden van Thailand.

Chiang Mai was een verademing na Bangkok. De mensen zijn veel chiller en we konden gewoon onze eigen gang gaan zonder om de zoveel meter lastig te worden gevallen. Verder hebben we niet heel veel spectaculaire dingen gedaan in Chiang Mai. We hebben een dag besteedt aan het lopend verkennen van de stad, een andere dag besteedt aan het fietsend verkennen van de stad en relaxen bij een waterval en... we hebben een aap de hand geschud, met tijgers geknuffeld en een slang om de nek gehad. Niks bijzonders dus, just another day at the office ;)

Na Chiang Mai zijn we doorgereisd naar Chiang Rai, wat nog meer in het Noorden ligt. Hier zijn we maar twee dagen geweest. Een dag hiervan hebben we de stad verkend, de andere dag hebben we een scooter gehuurd en zijn we de omgeving gaan bekijken. Wehadden op de kaart gezien dat links van Chiang Rai een heel groen gebied is met allemaal hotsprings, watervallen, tempels en olifantenparken. Dat werd het plan. We zijn begonnen bij de White Temple (google maar even), een SUPERmooie witte tempel helemaal bekleed met zilveren spiegeltjes. Anders dan alle andere tempels had deze tempel echter een hele bijzondere binnenkant: in plaats van afbeeldingen van buddha, stond deze tempel vol met afbeeldingen van 9/11, Harry Potter, The Matrix, Superman en zelfs de kopstoot van Zidane. Na deze tempel gingen we verder met het watervallen/hotsprings/olifantenpark plan. Hotspring hebben we gezien, ook al leek het meer een vieze vijver. Ook de waterval hebben we ontdekt, al viel deze ook iets tegen. Het was een enorme hike naar de top en de oorsprong was zo goed als onbegaanbaar. Jammer de bammer.

Vanwege de onrust in ons hoofd ivm het visum besloten we zo snel mogelijk de grens over te gaan, zodat we daarna gewoon volop kunnen relaxen. Dus daar gingen we weer: bus van Chiang Rai naar Chiang Mai, trein van Chiang Mai naar Bangkok en van Bangkok een vlucht naar Kuala Lumpur. De treinreis van Chiang Mai naar Bangkok was dit keer overdag omdat de nachttrein vol zat, waardoor we veel meer van de omgeving konden zien en ook zagen hoe erg sommige gebieden onder water staan. Hele groepen mensen leven in hutjes op het afgesloten spoor, met achter hen niets dan water. Erg indrukwekkend om te zien.

Vanuit Kuala Lumpur vliegen we morgen naar Phuket. Vanuit daar gaan we een rondje maken over de Zuidelijke stranden en eilanden. Dan is het eindelijk tijd om te relaxen en te genieten van de hopelijk prachtige stranden.

Dus... So far, so good. Tot het volgende verhaal :)
Veel liefs, Tijn & Pas

p.s. Foto's volgen ooit, wanneer we een snelle computer vinden om te uploaden.

Living our dream!

Het is bijna zover... Vanaf 16 november reizen Martijn en ik zes maanden de wereld rond. We beginnen in Thailand (waar het dan hopelijk droger is dan nu) en reizen vanuit daar verder naar Cambodja, Australië, Nieuw Zeeland, Fiji en Amerika (LA).
Omdat veel mensen aan ons gevraagd hebben om een blog bij te houden met onze reisverhalen hebben we deze site gemaakt. Wanneer je je aan de rechterkant aanmeld krijg je een mailtje wanneer wij iets nieuws posten. Hierdoor ben je altijd op de hoogte van onze nieuwste avonturen, kun je ons volgen in het waarmaken van onze droom en wie weet... een beetje meedromen.

We hopen genoeg inspiratie op te doen om jullie af en toe van een leuk verhaal te voorzien!
Veel liefs, Pas